Пшапэр  зэхэуами, къуэхьэпIэ   лъэныкъуэмкIэ  къищI  пшэплъыр  иджыри  кIуэдыпатэкъым.ЖыжэкIэ, уэрамым   дэкIутауэ дэту джэгу   хьэблэ  цIыкIухэм  я гуо макъыр  къыщоIу.

Hava kararmaya başladıysada, gün  batımındaki  kızıllık  hala tam olarak  kaybolmamıştı.Uzaktan, sokağa  dökülmüş olarak  oynayan  çocukların  bağırış  sesleri  yankılanmaktaydı.

ГъуэрыгъуапщкIуэ, хьэримолэ, хьэримолэ  теухь..

Saklambaç,  Harimole,  Harimole tewıh….

Я  джэгукIэр  зэтемыхуэми   яIурылъыр  адыгэбзэт..

Farklı oyunlar  oynasalarda  konuştukları  dil Adıgabzeydi..

«Хьэримоолэ… Гъуащхьэм тетщ.. Хьэримолэ... МолэхэкIэ макIуэ..ЗызфIигъэкIуэдащ.... ЗызфIигъэкIуэдащ..!..Зывгъэбыдей фи  быдапIэ фис... »

“Harimoole….Ğuaşhade..  Harimooole  Mola’lara  doğru  gidiyor…Kayboldu..Kayboldu…Bulamıyorum!..Kıldamayın yerinizde  kalın..”

Адыгэбзэ  къудейт  зэхэпхыр...

Sadece  Adıgabze  duyulmaktaydı…

Ираджэж  щхьэкIэ, джэгуныр  къызIурыIэфIа  цIыкIухэм   зэикI я унэ екIуэлIэжын  я мурадтэкъым.

Aileleri  seslenmesine  rağmen oyuna dalan  çocukların  eve dönmeye  hiç niyetleri yoktu.

***

Илъэс   15   иужь....Нобэ...

15 sene  sonra..Bu gün…

Иджыри   пшапэр   зэхэуауэ  кIыфI  хъууэ  щIидзащ...

Gene,  gün  iyice  kararmaya  başlamıştı…

ЦIыкIухэм,  джэгуным нэхъ  IэфI  къыщыщIах   зэман дыдэхэращ...

Çocukların  oyun  oynamayı  en  çok  sevdikleri  zamanlardı...

Зэрыгъэгуо,  зэрыгъэкIий  макъхэр жэш кIыфIым  къыхоIукI...

Bağrış  çağrış  sesleri  karanlığı  deliyordu...

Ауэ,

Ama,

Адыгэбзэжтэкъым   зэхэпхыр...

Adıgabze  değildi artık  duyulan…

Хьэримолэжтэкъым  къаджэгур...

Harimole  değildi  artık  oynadıkları oyun…

Анэдэлъхубзэр   дэнэ  кIуа, дэнэ  щыкIуэда? Хьэмэрэ   гъуэгуанэ  кIыхь техьауэ   ара?

Anadil  nereye  gitti, nereye kayboldu? Yoksa  uzun  bir  yolculuğa mı çıktı?

Уэрамхэм  адыгэбзэр  щысхомыхыж  щыхъуам  деж, бзэ  закъуэракъым,  лъэпкъыщхьэри  гузэвэгъуэ  хохуэ.

Sokaklarda  Adıge  dili  artık  duyulmadığında,   sadece  dil  yitirilmiş  olmuyor, ulusal kimlikte  tehlikeye  giriyor.

***

Уэрамхэм    адыгэбзэ   зэрыдэмлъыжращ  хэхэс  адыгэхэр  гузэвэгъуэ  изгъэтыр,

Sokaklardan  Adıge  dilinin çekilmesi  diyaspora  adigelerini endişeye  sevketmekte,

Хэкум   дымгъэзэжмэ  кIуэдыкIейр  къытхуэкуIэнущ  жезгъэIэр,

Adıge  Vatanına  dönmezsek  yok olmamız  kaçınılmaz  dedirtmekte,

Аджыди, нобэ  щыщIэдзауэ  дуейм  текъухьа  адыгэ  псоми   зыкъызщIакъуэжыуэ   я  Хэкужь  ягъэзэжыфакIыщэрэт...

Keşke bu gün  bütün  dünya ya dağılmış  adigeler toplanır vatanlarına  dönebilselerdi...

АрщхьэкIэ   узпэплъэмрэ  къохъулIэмрэ  щызтемыхуэр   нэхъыбэщ,

Ancak  arzu edilenle  gerçekleşen çoğu  zaman  bir  olmuyor...

Гъэзэжыныр  хэкIыпIэ  закъуэуэ  зылъагъухэри  пхуэгъакъуншэ  хъунукъым   ауэ щымыхъукIэ, « Алыхьым   къытхуиухар  аращ» жытIэуэ   диIэр  зэтедзауэ  бжэгъуу дыщысыну?

Dönüşü  tek çare olarak  görenlere hak vermemek  mümkün değil  ancak, bu olamıyorsa  kaderimize  razı olup  oturacakmıyız?

Сыт   щхьэсыукIэй  ирехъу,  адыгэхэм  я  Хэку щамгъэзэжкIэ, щамгъэзэжыфкIэ,  диаспорэми  я лъэпкъыщхьэр  зэрахъумэфыным  зы Iэмал  къыхуагъуэтын  хуейщ...

Nedeni  ne  olursa  olsun  Adıgeler vatanlarına en  azından şimdilik dönmüyor, dönemiyorlarsa, diasporada da bir şekilde  kimliklerini korumak  zorundalar...

Адыгэ   Хэкур( Чэркэсия) зэикI  ягу имыкIыу ар я нэгу щIэмыкIыурэ, зы махуэ зы махуэкIрэ зэрагъэзэжынур  я гуфIэгъуэу   я гугъэпIэуэ...

Adıge  Vatanını(Çerkesya)hiç unutmadan ve gönüllerinden çıkarmadan  günün birinde dönme  umudu ve  motivasyonu ile..

Ар  Iуэху  тыншкъым  ауэ  Iуэху  Iэмалыншэщ.

Diasporada ulusal kimliği  korumak  çok  zor ancak vazgeçilemez ve kaçınılmaz  bir  konu,

Хъуащ   ауэ  ар  дауэ  зэрыхъунур?

Tamam  ancak bu iş nasıl  olacak?

Мис   нытIэ «тIыгум дызтезгъээIэбэну», дегупсысын, зыблэтхын  хуей  проблэмышхуэуэ  диIэр  аращ,

İşte düşünmemiz ve çözmemiz gereken en zorlu problemimiz bu,

Мыхъумэ  зэрыхъунум  еплъын  хуейщ.

Olmuyorsa (Dönüş) olduğu şekliyle çözmek gerekiyor.

Тэгъулан   Екъуб