Eşek, Kral ve Ben,

‘’…Belki yarın hepimiz öleceğiz, eşek çok çalışmaktan,
Kral can sıkıntısından,
Ben de aşk acısından… ‘’

                                                                           Jacques Prevert

***

Kalabalıkta babaannem Latse ‘nin elime tutuşturduğu bozuk parayı kaybetmiş, ondan helva satın alan arkadaşlarıma da durumu çaktırmamaya çalışarak öylece duruyorum.

Boşnak şivesiyle soruyor;

-Küçük kız helva istemiyon mu sen?

-İstemiyorum.

-Kakosi dobra mi? (nasılsın, iyimisin)

-Neye istemiyon ki?

-Canım istemiyor.

-Bogami, olur mu öyle şey? Helva istenmez mi? Al bunu şimdi, beğenirsen gene alırsın yaw.

Biraz mağrur biraz utangaç, hayatımda ki ilk ‘veresiye’ helvamı yerken, güneşten kavrulmuş upuzun boyuyla bana bakan bu adamın gözlerinde korunaklı bir sevgi vardı. Hayatı boyunca, dudaklarının kenarına yerleştirdiği kalender gülümsemesiyle, helvasını iştahla yiyen çocuklara hep öyle sevgiyle baktı. Küçük parçalara ayırıp, transparant jelatin kağıtlara sardığı olağan üstü lezzette ki helvalarından bir tane alana, bir tane de kendisi ikram ederdi.

Hayatımızın, belki de ilk promosyonlu-keyifli alışverişini, onunla tanımıştık. Bazen de bu durumu hınzır ve çocuk aklımızla onun aleyhine kullanır, almadığımız helvaların promosyonunu da isterdik. Zaten farkında olduğu bu uyanıklığımızı yüzümüze vurmaz sadece gülümserdi. Fakat o arada başına toplanmış çocuk güruhuna, durumdan vazife çıkararak nezaret eden birileri, çoğu kez olaya müdahale eder, biz çocuklar tarafından dolandırılmaktan her seferinde kurtulurdu.

Bayramlarda sepetlerini daha süslü yapar, helvalarını da olabildiği kadar çeşitlendirirdi. Babaannem Latse, öyle zamanlarda önce elini öpmemiz, sonra helva almamız gerektiğini tembihlerdi. Bu el öpme faslı, sadece ona özeldi ve diğer emektar satıcılarla öyle organik bir ilişkimiz yoktu. Kimimiz de yorulduğunu, susadığını düşünüp, bir koşu eve giderek ona soğuk su getirir veya istediği bir şey olup olmadığını içtenlikle sorardık. Çocuk aklımızla, bize ait olduğunu düşündüğümüz bu yadigar satıcıyı kollayıp şevkat gösteriyorduk. Zira, onunla aramızda sessizce hem fikir olduğumuz korunaklı bir ilişki vardı. 

*** 

Civar köylerde ki Çerkes düğünlerin de, panayırlar da, bayramlar da veya bir araya gelinen hemen her kalabalıkta, önceleri büyüklerimizin eteklerinden çekiştirerek yanına gitmek istediğimiz, sonraları da avucumuza tutuşturulan bozuk paralarla helva sepetlerinin önünde sıraya girdiğimiz bu adam, İbrahim amcaydı işte. Boşnaktı ve muhtemel ki gençliğinde çok yakışıklıydı. Yalova-Altınova-Karamürsel hattında, motorlu taşıt kullanmadan, kolunda taşıdığı sepetleriyle, elli sene kesintisiz seyyar helvacılık yaptı.

Son yirmi yıl boyunca bunu yapmaya ihtiyacı var mıydı? Hayır. Karamürsel de deniz kıyısında ferah bir evi, yeterli parası, ona hiç de ihtiyacı olmayan yetişkin çocukları vardı. Sevdiği ve bildiği tek işi, hayatının son günlerine kadar ısrarla sürdürdü. Yalova ve Karamürsel’in köylerinde, çocukluğunda helva sattığı insanların torunlarını bile sevindirmeye devam etti. Geçtiğimiz yaz, köy yolunda karşılaştığımız da kolunda yine sepetleri vardı. Tüm ısrarlarımıza rağmen, kendisini gittiği yere bırakmamızı istemedi. Dilinden düşürmediği o bildik sözleri söyledi yine, ‘Benim helvalarımı yiyen hayat bulur, sıhhat bulur, bereket bulur.’ Buna, sahiden de inanıyordu. Çocukluk günlerimizin, güven veren, tatlı anılarımız olan önemli bir figürüydü.

Basit ve onurlu bir hayatı yaşadı.

Mekanı cennet, ruhu şad olsun.