Gelecek miydi?

Ya unuttuysa beni? Ya burada bir yurtseveri unuttuysa…

Benim gibi bir yurtseveri…

Haberim yoktu ki geleceğinden…Onunla aynı havayı soluyacağımdan.

Ne diyecektim onu görünce, küçük bir kız gibi “ben de yurtseverim” diyerek boynuna mı atlayacaktım?

22 yıldır babamın boynuna atlıyordum ama işten eve gelince, daha çantasını kapının kenarına bırakmasına, nefes almasına fırsat vermeden.

Adıgage, xabze bitiveriyordu işte o an. Ben babamı göremezdim  bütün gün. Özlerdim...

Hem çocukken, biliyor musunuz siz, bana göre 1.80 den uzun adamlar büyük adamlardı. 

Etrafımda gördüğüm Çerkesler, 1.80 den uzundu. Öyleyse hepsi büyük adamdı.

Ama sonra anladım ki, bütün Çerkesler uzun boylu değilmiş.

Ya bu adam?

Beklenen adam?

Benimle aynı fikirleri paylaşan, ama daha baskın olan, daha benim yaşımdayken gözünü karartıp Xeku’ya yerleşmiş adam.

Ne konuşacaktım ki ben onunla? O anlatacaktı ben dinleyecektim. Haynap olur muydu çok soru sormak?

Beklenen adamı beklerken, türlü düşünceler kafamdan geçiyordu.

Bir yandan müşterilerle ilgileniyordum, bir yandan da saatime bakıyordum. Vakit de geçmiyordu ah! Ne sıkıcıydı beklenen adamı beklemek...

Beklenen adamı beklerken, beklenen adamın, büyük beklenen adam olduğundan şüphem yoktu.

O yurtseverdi çünkü. 

İnsanın karşısına böyle fırsatlar pek çıkmaz diye düşündüm kendi kendime.

Dedem der ki, davası büyük olan büyük adamdır. Adam gibi adamdır. Büyük adam büyük ülkü. Çerkesya! İlle de Çerkesya!

Aklımdan adamın tanımı geçti, büyük adam geçti, adam geçti, beklenen adam geçti, beklenen büyük adam geçti.

Beklenen adam geldi!

İstediğim gibi karşılayamamıştım onu, kelimeleri yutuyordum, yutkunuyordum. Sahi bir de çırpınarak öğrendiğim Adıgabze kelimeleri de yanlış telaffuz edebilirdim. Ne komik olurdu ama…

Hem o diyor ki, Çerkesya Çerkesce olmadan nasıl kurulacak?

Büyük adam, büyük Çerkesya’da, - Hatko Schamis’in bahsettiği şu herkese yer olan - büyük dili konuşan büyük adamları bekliyordu.

Beklenen adam, Bjedug Pşaşe’yi de, büyük vatanda beklediğini söyledi. Bjeduğ Pşaşe de bekleniyordu artık. Pşaşe, büyük vatanda, büyük adam tarafından bekleniyordu artık. Humanizmin doğduğu yerde bekleniyordu.

Xeku, büyük adamları bekliyordu. Pelerinsiz, apoletsiz generalleri, ekonomik ve psikolojik savaştan başarıyla çıkabilenleri bekliyordu.

Beklenen an geldi. Beklenen büyük adam, beklenmeyen veda anında gitti, bir öğleden sonra. Giderken veda etmedi, görüşmek üzere dedi.

O gitti, ara sokağa beklenmeyen karartı çöktü. Beş dakikalık Kafkasya rüyasından uyanıvermiştim.

Halbuki ne güzeldi Çerkesya’yı düşünmek.

Büyük adamla büyük Çerkesya’yı düşünmek. Ondan daha var mıydı? Vardı tabii, ama belki birkaç tane…Yaşı ilerlemiş miydi? Yok hayır, Adige beyefendileri yaşlanmaz, olgunlaşır.

Büyük adamlar tarihin her döneminde yanlış anlaşıldılar, ama asla unutulmadılar. Kabile liderleri, siyasetçiler, vs...

Sadece kabile liderleri mi büyük adamlardır? Hayır. Ya bütün siyasetçiler? İki kere hayır. Bir kızın gözünde babası büyük adamdır. Siz bilmezsiniz, ama bir kızın ilk sevgi beslediği erkek, babasıdır. 

Kızlar, babalarına benzeyen erkeklerle evlenir der şimdi adını unuttuğum bir yazar.

Kızlar babalarında gördüklerini, başka beyfendilerde doğal olarak arıyorlar. Xabze babadan kalmadır derler ya, pşaşelerin babaları gibi, dedeleri gibi büyük adamlara ihtiyacı var ülkü birliğinde.

Büyük Çerkesya’ya gidebilmek için, büyük adamlara, büyük fikirlere, büyük fedakarlıklara ihtiyaç var.

Beklenen adam çok durmadı buralarda. Adıgelerde, Adige misafir çok kalmazdı zaten. Beklenen adam, misafiri olduğu şehirden, beklenmeyen vakitte, beklenilen ülkeye doğru yola çıktı küçük kızını yanına alıp.

Beklenen adam, belki de büyük beklentileri olduğu küçük kızını...

         Herneyse.

         Buradan beklenen bir adam geçti.

         Teşekkürler Khuade Adnan...