José Ignacio Torreblanca ,21 Kasım 2014

 

“Makaleniz ‘Soğuk Savaşın sona ermesinden bu yana’ ifadesiyle başlıyorsa lütfen göndermeyin”. Foreign Policy dergisi on yıl önce İspanyolca yayına başladığında potansiyel yazarlara verilen talimat buydu. On yıl önce Soğuk Savaş’ın uzak geçmişte kaldığına inanılıyordu.

 

19. yüzyılın 1914 yılında bittiği ve 21. yüzyılın 1989 yılında başladığı söylenirdi. Buna göre 11 Eylül 2001 günü yapılan terörist saldırılar 21. yüzyıla askeri tek kutupluluğun (Amerika) ve ekonomik  çok taraflılığın (yükselen Çin, Hindistan, Brezilya ve Meksika’nın da katılımıyla) egemen olacağını teyit ediyor olmalıydı. Yaratıcılığımızın sığlığı ve daha iyi bir isim bulamamamız nedeniyle bu tabloya “post-Soğuk Savaş” demeye karar verdik.

 

Aradan on yıl geçtikten sonra bugün nerede olduğumuzu tartışıyoruz. 1914 yılında mıyız ? Bu defa Asya’da -Çin ve komşularının tetiklediği gerilimler sonucunda-  yeni bir küresel çatışmanın mı eşiğindeyiz ? Bu tezi güçlendiren şu gerçeği hatırlayalım : 1914 ekonomik karşılıklı bağımlılığın barışı her zaman garanti etmediğini kanıtladı. Peloponnes Savaşı’ndan bugüne çatışmaların mutlaka kasten başlatılmadığını biliriz. Bölgedeki milliyetçiliği, otoriterliği ve yayılmacılığı bir arada düşündüğümüzde Güney Çin Denizi 21. yüzyılın Ruhr’u olabilir.

 

    J.Ignacio Torreblanca:Avrupa’nın Yeniden İcadı Programı Direktörü ve Avrupa Dış İlişkiler Konseyi Madrid Bürosu Şefi

 

 

 

Orta ve Doğu Avrupalılar ile Baltıklara göre 1938 yılındayız. Sorun Kırım’ın stratejik konumunun önemi değil. Asıl sorun Rusya’nın yayılmacı mantığını anlamıyor olmamız. Oysa kırmızı çizgilerimizi çizmeli ve Moskova’yı hoşnut etmekten vazgeçmeliyiz. Versay Antlaşması’na içerleyen Hitler Südet bölgesinin kendisine bırakılmasını nasıl yayılmacı emellerine yakılmış bir yeşil ışık gibi algıladıysa Putin de Ukrayna konusundaki kararsızlığımızı bir zaaf olarak görecek ve yayılmacılık yoluyla Rusya’nın yaralanmış gururunu onarmak isteyecek. Putin’in kısa süre önce Soçi’de yapılan Valdai Forumu’nda dile getirdiği gibi, Sovyetler Birliği dağıldığında Rusya’nın post-Soğuk Savaş düzende konumunun ne olacağına dair bir antlaşma imzalanmamıştı.

 

 

Üçüncü bir gruba göre 1945 yılında, yeni bir Soğuk Savaş’ın başındayız. Rusya’nın yayılmacı emellerini çevrelemek zorundayız. Yayılmacı emeller bu defa etnik milliyetçilik görüntüsünün arkasına saklanıyor, petrol ve gazla destekleniyor ama yok edici bir silahlı çatışmaya yol açmıyor. Yaptırımları ve tecrit politikasını bir arada yaşamayı esas alan antlaşmalar ve müzakerelerle birleştirmeliyiz. Ancak bunu yaparken esas ilkelerden geri atmamalıyız. 

 

 

Son olarak, kimilerine göre 1914, 1938 veya 1945 yılları bugünü anlamamıza yaramayacak. Duvarın (Berlin Duvarı—ç.n.) çökmesinden 25 yıl sonra hangi dünyada yaşadığımızı hala bilmiyoruz.

 

 

 

Çeviri : Dr. Ömer Aytek Kurmel 

 

Cherkessia.net, 27 Kasım 2014

 

 

*****

 

 

 

Are we back to 1914, 1938, 1945 or 1989 ?

 

 

 

José Ignacio Torreblanca  

 

21st November, 2014

 

“If your article begins with ‘since the end of the Cold War’ don't bother sending it.” Thus began the instructions for potential contributors to Foreign Policy magazine as outlined in the publication a decade ago when it launched its Spanish edition. In other words, ten years ago, the consensus was that the Cold War was ancient history and that no aspect of it remained relevant for the present.

 

The 19th century ended in 1914, we are told, and the 21st century began in 1989. It follows that the terrorist attacks on 11 September 2001 were merely confirmation that the 21st century was to be dominated by military unipolarity (with a single hegemony of the USA), economic multilateralism, with multiple countries emerging, particularly in Asia (China, India), but also in Latin America (Brasil, México). In a display of little imagination and for lack of a better name, we decided to call this situation “post-Cold War”.  

 

Now, a decade later, we have been debating where we are. Are we in 1914, in a prelude to a new global conflict, this time in Asia and triggered by tensions between China and its neighbours? Bolstering this perspective is a fact that we must remember: 1914 proved that economic interdependence is not always a guarantor of peace. Conversely, since the Peloponnesian Wars, we know that the rivalries and suspicions generated by the rising power of some tends to generate tensions, strategic realignments and even miscalculations that can lead to conflict that the actors do not necessarily seek deliberately. Hence, in light of the combination of nationalism, authoritarianism and irredentism in the region, the South China Sea could become the Ruhr of the 21st century.

 

Others, primarily from Central and Eastern Europe and the Baltics, disagree: we are in 1938, and the problem is that we fail to recognise that it is not Crimea's strategic position that is of importance. What matters, they say, is that our failure to understand the expansionist logic of a Russia, a country left humiliated by the way in which the Cold War ended, will cause us to fail to appreciate the need to stand up to Moscow, draw a red line, and abandon appeasement. Therefore, just as a certain Hitler resentful of the Treaty of Versailles understood the cession of the Sudetenland as a green light to pursue his territorial ambitions, Putin will interpret our failings in the case of Ukraine as a sign of weakness that will permit him to restore the territory and honour of a wounded Russia. As Putin himself recently stated in a speech at the Valdai Forum in Sochi, the USSR was dissolved without a treaty even being signed that specified Russia’s position in the post-Cold War discourse.

 

For a third group, we are not in 1938 but in 1945, at the beginning of a new Cold War. Today we find ourselves forced to consider how best to contain Russia's imperialist ambitions, this time disguised as ethnic nationalism and heavily steeped in oil and gas, but without a resulting devastating military conflict. We must then combine sanctions and isolation with coexistence agreements and negotiations, but without giving in on key principles.

 

Finally, the confusion is so marked that – imagine! – there are some that even say we are in 2014, and that 1914, 1938 or 1945 will not serve to understand anything that is happening to us. And they´re right: 25 years after the fall of the Wall, we still do not know what world we live in.

 

 

José Ignacio Torreblanca : Director of the Reinvention of Europe programme and Head of the Madrid Office at ECFR