Kuzenimdi. 60 ların İtalyan film artistleri kadar yakışıklı, 46 yaşında Almanya-Türkiye yolunda elim bir trafik kazasında ölen çok sevdiğim neşeli amcam Kube Nihat Fidan'ın ve güzeller güzeli Hapae Nezaket yengemin ilk gözbebeği idi.

Dedemiz Kube Arslan'ın o kimselerin bilmediği bir Çerkes prensesinin ismi ile seslendiği ''zushan'' ımız. Yazları Almanya'dan Türkiye'ye gelen, kırılgan bir avuç kız çocuğu.

Sonraları, Türkçesi yitip gitmesin diye kış dönemi ilkokulu Türkiye, Ortaokulu Almanya, sonra yine Türkiye'de çark eden ilk gençlik yılları.

Zeki, girişken, parlak bir zekanın hızlı devinimiyle hayatı kurcalayan, kurcaladıkça sorumluluk alan, sorumluluk aldıkça başaran, başardıkça mutlu olan bir hayatın içinde  ''kızkardeş'' olarak çok vakit geçirdik.

Marmara Üniversitesi Gazetecilik ve Halkla ilişkiler bölümünde okuduğu (88-92) sırada İstanbul'daki evimizde hep beraberdik. Hafta içi onun okulu, benim Siemens mesai günlerim biter bitmez hafta sonu soluğu Kadıköy Kafeleri, ardından (İKKD) İstanbul Kafkas Kültür Derneği'nde alırdık.

Erhan Hapae'nin dernek başkanlığı dönemi. Türkiye zihin dünyasının fiyakalı isimlerinin, yazarlarının-gazetecilerinin sohbet- söyleşi programlarının olduğu zamanlar. Güzel günlerdi.

Gazetede köşelerini okuduğumuz, dergilerde yazılarını takip ettiğimiz, kitaplarını imzalatarak aldığımız isimlerin dernekte söyleşi yaptığı günler. Bir basın yayın öğrencisi için, özel alanda bulunmaz karşılaşmalardı herhalde. 

Bir keresinde yazar Orhan Pamuk'u dernek koridorunda görünce, ''nası ya, o gördüğüm Orhan Pamuk'mu yok artık'' diye koşarak girdiği büyük salonda epey mavra yapmıştık.

Arkadaşımız Av. Selçuk Karaçay'ın davetiyle bir akçam Beyoğlu'nda gittiğimiz Ahmet Kaya konserinde olaylar çıkmış, herkes sahneyi boşaltma derdindeyken Bilnur'la ikimiz kuliste konser afişini imzalatma derdine düşmüştük. Üstelik başarmıştık da. Bu v.b onlarca zararsız şehir afacanlığı. Annemin sosyal hayatımızla ilgili ihmal edilebilir naif Çerkes nasihatleri. Babamın sonsuz hoşgörülü, özgürlük alanları. ''Siz ne yapıp ne yapmayacağınızı zaten bilirsiniz'' kaydıyla.  

Üniversite sonrası kısa bir dönem Kocaeli-Gölcük belediyesinde kültür sanat işleri. Festivaller, sergiler, konserler, imza günleri. 

Ardından Ankara yılları. 26 yaşında Ankara-Odakule'nin iktisadi-sosyal tüm mobilizasyonu omuzundaydı. 

İyi bir hayat arkadaşı bulup evlenmesine bütün aile hepimiz ne çok sevinmiştik. Tanıdıkça daha çok sevdiğimiz sevgili Bülent. Devamında büyük ölçekli AVM yöneticilikleri. Çok çalışmalar, çok yorulmalar, çok stresler. Onun için başka türlüsünün zaten mümkün olmadığı.

Sonra annesi Nezaket yengemin ani ölümü. Ankara'daki iki kızkardeşine hem anne, hem baba,  hem kılavuz olma sorumluluğu. 

Son süreçte yönetici koçluğu, kurumsal eğitmenlik üzerine başka bir hayat mesaisine başlamıştı. Başarılıydı. Onlarca seminer, onlarca danışan ile örülü bir kariyer koçluğu. O yoğunlukta Düzce Üniversitesi Çerkes Dili ve Edebiyatı öğrencilerinin daveti üzerine koşarak konferansa gelmişti.  http://www.cherkessia.net/news_detail.php?id=7170

Çerkes kimliğini olur olmaz yerlerde anahtar rolüne hiç sokmaz, tersine, kendi faydasının geleceğini bildiği süreçlerde hızla insiyatif alırdı.  

Ankara'nın kafelerinde çok güldüğümüz, çok dertleştiğimiz, çok gevezelik ettiğimiz günler çok yakın. Aynı Ankara'da bir hafta önce kalbi durduğunda sadece 51 yaşındaydı. 

Dertleşme-fikir alma-yol yordam sorma v.b. hepsine hazır, komple formatlı hayat kılavuzu. Dedem Kube Arslan'ın kırılgan küçük torunu Zushan, Yüreği avucunca koşup duran, her yakınını düşünen, her yakınına yetişen aktif-kollayıcı bir  Çerkes kadınına dönüşerek tamamladı hayat yolculuğunu.  

Günlerdir evimize taziyeye gelenlerin, onun ani kaybı nedeniyle taziyeye geldiklerini kavramakta bazen zorlanıyorum. Zira her aile kaybımızda Ankara'dan gelip bir süre bizi teselli etme, acılarımızı soğutma, normalleştirme insiyatifini o alırdı. Ne tuhaf bir boşluk duygusu. Belki de çok uzun bir süre geçmeyecek olan.

Mekanın cennet, ruhun şad olsun kuzicim.